TAFELTENNISTER BRITT EERLAND: ‘TOPSPORT OKE, MAAR WEL OP MIJN MANIER’

Tafeltennis Britt Eerland (26) was dicht bij olympische kwalificatie, maar traint nu al weken solo bij haar opa en oma thuis.

De wanhoop is verdwenen, maar bij Britt Eerland is het geluk nog niet volledig teruggekeerd. De tafeltennisster hoopte na versoepeling van de coronaregels voor topsporters op een hervatting van het oude leven, maar ze mag niet trainen in haar woonplaats Schiedam. Alleen sportcentrum Papendal in Arnhem is opengesteld. Geen optie, dus blijft Eerland voorlopig aangewezen op de tafeltennistafel bij opa en oma.

Ze kan een balletje slaan, maar het blijft behelpen, verstoken van faciliteiten en sparringpartners. In samenspraak met haar trainer Anton Pleijsier volgt Eerland een op periodisering afgestemd schema: opbouwen, afbouwen, maar altijd zorgen voor balans en afronden met een piekmoment. „Onder de huidige omstandigheden een pionnetje van tafel serveren, of zo. Iets dat ik als kind al deed”, zegt ze.

Eerland houdt de moed erin. Opnieuw, want eind maart ging het zo slecht met haar dat ze even niet wist hoe het verder moest met haar carrière. Binnen twee dagen kreeg ze met het uitstel van de Olympische Spelen van Tokio en het faillissement van haar Duitse club TuS Bad Driburg twee dompers te verwerken.

In één klap een wazig sportief perspectief en geen inkomsten meer, het werd Eerland even te veel. Ze was intens verdrietig, voelde zich afwisselend redeloos, reddeloos of hulpeloos, maar kwaadheid overheerste.

Bij die gemoedstoestand kun je beter uit haar buurt blijven, zegt de 26-jarige Eerland op anderhalve meter afstand in haar achtertuin. „Het liefst wilde ik mijn batje tegen de muur smijten. Heb ik niet gedaan. Kop houden en spelen, op die manier sloeg ik mijn frustraties weg. En ik verbood opa en oma bij mij in de buurt te komen.”

In een eerste, panische modus zocht Eerland hulp bij tafeltennisbond NTTB, vakbond NL Sporter en sportkoepel NOC-NSF. „Of de deur werd direct dichtgeslagen of ik hoorde: ‘Heb geduld’”, schreef ze op haar website. „Geduld voor wat? Hoe kan ik geduld hebben als alles wat ik heb opgebouwd binnen twee dagen weg is? Geduld maakt me gek.”

Tijdelijke A-status

Op haar deceptie volgde snel een oplossing. NOC-NSF kende haar voor een half jaar de A-status, dus een salaris toe, en ongeveer gelijktijdig tekende Eerland een contract bij de Duitse kampioen Berlin Eastside.

Maar er resteert een flard ongemak, dat verband houdt met uitstel van de Olympische Spelen. Het begon in januari met de frustratie van gemiste plaatsing van Nederland als team, maar dat gevoel kreeg voor Eerland een kantelend perspectief na haar verrassende tweede plaats bij de Europese Top-16. Ze parachuteerde zich daarmee naar een zeventiende plaats op de ‘geschoonde’ wereldranglijst (twee speelsters per land). Met de limieteis van een plek in de topzestien had Eerland haar ticket voor ‘Tokio’ voor het grijpen. Tot de coronacrisis uitbrak, het olympisch kwalificatietoernooi in Rusland werd gecanceld en Eerland in een mentaal dal duikelde. Het gevolg: veel vragen en geen antwoorden.

De belangrijkste vraag: hoe zit het met haar plaats op de ranglijst? Geldt die ook voor 2021 als olympische norm of moet ze een jaar lang haar huidige positie verdedigen? Die twijfel maakt Eerland onzeker, met uitstraling naar haar privéleven. Ze wilde na de Spelen haar studie toegepaste psychologie oppakken. Alsnog in de boeken of een jaar wachten? Ze is er nog niet uit.

Zo’n mentale worsteling is exemplarisch voor Eerland, haar hoofd is van binnen bij vlagen een kolkende zee. Het duurde enige jaren voordat ze zichzelf als sporter onder controle had. Hard trainen voelde aanvankelijk als de norm, maar dat bleek een kwelling voor haar lichaam. „Mijn doorzettingsvermogen is belachelijk groot. Soms word ik daar zelf moe van”, zegt ze.

Opgebrand

Na de Spelen van Rio de Janeiro in 2016 creëerde Eerland evenwicht in haar bestaan. Bittere noodzaak, besefte ze. „Omdat ik zó graag naar Rio wilde, had ik mezelf opgebrand. Op de Spelen komt het resultaat en volgt het herstel vanzelf, dacht ik. Niet dus. Had ik mezelf zoveel pijn gedaan, werd ik niet beloond. Zo wilde ik niet doorgaan. Na de Spelen deed ik mezelf één belofte: topsport oké, maar wel op mijn manier.”

Bettine Vriesekoop ging naar China, Britt Erland moet er niet aan denken

Eén keer per dag voluit trainen en mentaal alert blijven, dat is Eerlands nieuwe wezen als topsporter. Tot haar voldoening: „Want ik boek resultaten en geef mijn carrière een leuk vervolg.”

Die nieuwe werkelijkheid botst met de dominante opvatting van de Chinese school dat je altijd harder moet trainen dan je concurrenten. Bettine Vriesekoop ging decennia terug naar China, keek in de keuken en werd er groot mee. Eerland moet er niet aan denken. „Fysiek en mentaal past dat niet bij mij. Ik houd niet van die robotachtige aanpak. Ik ben een creatieve speelster, van de effecten, van nieuwe dingen uitproberen. Ik wil iets aan het spel toevoegen. Mijn coach en ik grappen wel eens dat ik in China nu al gestopt zou zijn met tafeltennis.”

Tegen die achtergrond is het niet verwonderlijk dat Eerland botste met bondscoach Jelena Timina en eerst niet helemaal op één lijn zat met haar opvolgster Li Jiao, beiden exponenten van twee totalitaire sportculturen. Met Li Jiao is er na verhelderende gesprekken een goede werkrelatie ontstaan. Bij de geboren Russin Timina lag dat moeilijker, mede door karakterologische verschillen. Eerland: „We begrepen elkaar niet en konden dat niet aan elkaar uitleggen. Ik snapte ook niet de sportbeleving van Timina en Li Jiao. Pas later ontdekte ik dat zij ook passie voor sport hebben, maar dat heel anders uiten.”

Nu Eerland haar nieuwe bestaan vorm heeft gegeven, resteert één ambitie: in navolging van haar juniorentitel in 2010, Europees kampioen worden bij de senioren (medio september is het EK in Warschau). Dan is voor haar de cirkel rond.

Bezoek ook eens de website van Britt zie het adres hieronder.