Ze barst in tranen uit. Het is zaterdag 2 mei 1998 en de carrière van Bettine Vriesekoop zit er nu echt op. Hoewel, dat weet je bij Vriesekoop nooit. Ze heeft al een paar keer eerder afscheid genomen.

Na de Spelen van 1988 zei ze dat ze stopte. Ze kwam terug. In 1997 zei ze opnieuw dat ze stopte en kreeg ze een groots afscheid. Toch staat ze een jaar na dat afscheid nu hier op het EK in Eindhoven. Ze kon geen nee zeggen toen de organisatie van het EK vroeg of ze alsjeblieft mee wilde doen. ’Een groot toernooi in eigen land is het mooiste wat er is’, zegt Vriesekoop. ’En ja, het geld speelde ook een rol.’

Ze is het uithangbord van het EK. En ze speelt als 36-jarige nog goed ook, ze haalt de kwartfinale. Die verliest ze, waarna ze haar gezicht verbergt in een handdoek. Ze huilt. Ze had kunnen winnen, en dat op haar ’oude dag’. Ze baalt, zoals zo vaak. Vriesekoop heeft heel veel gewonnen, maar ook vaak níet gewonnen en bijna altijd leidt dat tot frustraties en verdriet.

(tekst gaat verder na de foto)

Trainer

Altijd weer die tranen. Bij haar eerste Europese titel, in 1982, huilt ze van blijdschap maar vooral ook van pijn. Ze is dan twintig jaar en heeft ondanks een pijnlijke, bloedende voet doorgespeeld. Tranen zijn er ook bij haar afscheid in 1988 en bij haar afscheid in 1997. Tussendoor zijn er tranen vanwege ruzies, onbegrip en haar moeilijke relatie met trainer Gerard Bakker. Diens maniakale manier van trainen brengt haar op jonge leeftijd naar de top, maar de manier van trainen leidt ook tot tranen. Na jaren kan Vriesekoop er niet meer tegen. Steeds meer voelt ze zich een soort marionet van Bakker.

Breekpunt

De Olympische Spelen van 1988 zijn het breekpunt. Er zijn ruzies met Bakker, ze kan niet meer tegen zijn aanwezigheid en ze verliest in de kwartfinale. Ze is het allemaal zat. „Dit was mijn laatste toernooi.”

Inmiddels weten we dat Vriesekoop meerdere ’laatste toernooien’ en ’laatste wedstrijden’ heeft gespeeld. Steeds kwam ze terug. Zo ook na de Spelen van 1988. Ze brak met Bakker, probeerde af te rekenen met het verleden en ging op zoek naar zichzelf. De beloning: de Europese titel in 1992. „Deze titel is de bevestiging dat ik mezelf gevonden heb”, zegt ze.

Aflevering van gisteren: de fatale race van Ayrton Senna

In 1997, is het Top-12 toernooi in Eindhoven haar ’definitieve’ afscheid. Er zijn speeches, er is muziek, een cabriolet rijdt haar rond. Een groots afscheid van een groot sportvrouw. „Ik sluit hier nu een leven af”, zegt Vriesekoop geëmotioneerd. „Het is net of ik op mijn eigen begrafenis sta. Maar gelukkig wel een vrolijke begrafenis.”

Ruim een jaar na die ’begrafenis’ staat Vriesekoop dus toch weer op een EK. ’Geen officiële rentree, maar een eenmalige comeback’.

Europacup in 2002

Hoe dan ook, na deze verloren kwartfinale op 2 mei 1998 speelt Vriesekoop nog enkele jaren in clubverband en doet ze zelfs nog één keer mee aan het Top-12 toernooi. Op 9 maart 2002 speelt ze uiteindelijk toch echt haar laatste wedstrijd, een Europacupfinale met De Treffers. Met een Europacup in haar handen neemt ze, op veertigjarige leeftijd, dan toch echt afscheid van het toptafeltennis.