COLUMN THEO BOON: KIKKERDRIL EN KROOS

Dat mijn vader geen lachebekje was, dat was alom wel bekend. Er waren er maar weinig die hem aan het lachen kregen, Toon Hermans en Jan van Sprang waren er daar twee van. Maar laat deze wetenschap even voor wat het is, kom ik er later op terug.

Omdat zijn twee voorgaande Prodigy’s niet aan zijn verwachtingen konden voldoen, beiden gaven hem tijdens de pubertijd een figuurlijke middelvinger, richtte hij zijn verwachtingspijlen op mij toen op enig ogenblik duidelijk werd dat ik bovengemiddeld goed kon tafeltennissen. Op jonge leeftijd verhuisde ik van ttv PSV-Cathrien uit Eindhoven naar ttv Irene in Tilburg. Drie keer in de week trainde ik daar en mijn vader ging altijd met mij mee. ‘Als ik voor iedere kilometer die ik met jou heb afgelegd een gulden kreeg, dan was ik nu miljonair,’ was een uitspraak van hem die hij nogal eens bezigde, veelal met de nodige chagrijn en stemverheffing na een tegenvallend resultaat. Ik interpreteerde dat als ‘ik wil prestaties zien voor de tijd en energie die ik in jou steek.’ Niet erg bevorderend voor mijn motivatie kan ik u zeggen en het werkte de in die jaren opkomende faalangst behoorlijk in de hand.

Na de periode in Tilburg werd ik gevraagd om weer in Eindhoven te komen spelen. Mijn eerste trainer en nestor Thieu van Vroenhoven richtte in Eindhoven samen met Ben Cornuyt het tafeltenniscentrum op. Tot op de dag van vandaag geloof ik niet dat er in Nederland een mooier initiatief voor de sport is ontwikkeld. In een prachtig nieuw sportcomplex op het Kastelenplein werd tafeltennis historie geschreven. Een bevriende zakenman van Thieu werd hoofdsponsor van de club, die de naam van ‘s mans bedrijf zou gaan dragen: L+T Software. Door persoonlijke vetes en zakelijke conflicten ging het tafeltenniscentrum helaas veel te vroeg ter ziele maar in de jaren dat er gespeeld werd, was het er een absoluut tafeltennisfeest en bereikte de club er prachtige resultaten. Aangetrokken door, voor tafeltennis begrippen, mooie contracten en de goeie reputatie van Thieu, passeerde er nogal wat landelijke toppers daar op het Kastelenplein. Ron van Spanje, Han Gootzen, Paul Haldan, Eric Noor , Bettine Vriesekoop en zelfs Erwin van Roovert speelden er. In 1988 werd het landskampioenschap behaald en ook in Europa lieten zij zich niet onbetuigd. Met als absolute hoogtepunt wat mij betreft de Europacup wedstrijd tegen Borussia Dusseldorf die, voor ik denk wel 200 toeschouwers, werd gewonnen.

Maar goed.
Thieu vroeg mij dus, in dat startjaar van het tafeltenniscentrum, om samen met hem en Jan vd Nieuwenhuizen in het eerste herenteam van wat toen nog PSV-Cathrien heette te komen spelen. De derde divisie die werd aangevraagd en de dispensatie voor mij om als jeugdspeler bij de senioren te mogen spelen, kwamen er en zo kwam het dat ik als 14 jarige ieder twee weken stad en land afreed met drie kerels die samen de anderhalve eeuw aantikten. De derde kerel was mijn pa want die ging natuurlijk overal en altijd mee naartoe.

Het meest bijgebleven uit die tijd is het inmiddels legendarische verhaal van het kikkerdril en de kroos. We waren overtuigend kampioen geworden in de derde divisie en in de tweede divisie konden we onze borst natmaken. We speelden tegen getalenteerde kanjers als de gebroeders Hartholt van Seine Meubelen uit Zwolle, Jo Werens van en uit Maastricht en de sluwe, door de wol geverfde coryfeeën Jan Simons, Ron vd Aa en Ron van der Wijk van NOAD uit Schiedam. Met name voor de laatste was ik als de dood al vond ik Simons als jong provinciaals broekie ook eng. Ron, een boom van een vent, voor mijn gevoel 2 meter, had een mat in zijn nek en in mijn herinnering was diezelfde nek behangen met sieraden. Zijn handen waren als kolenschoppen. Voor de wedstrijd is het bij tafeltennis gebruikelijk om elkaar elkaar succes of een prettige wedstrijd te wensen, daarbij geef je elkaar een hand. Mijn knuistje verdween in die van hem en hij kneep net ff wat te hard, hield ‘m ook net wat langer vast dan strikt noodzakelijk en keek me aan met een blik die boekdelen sprak: ‘durf eens van mij te winnen, kleine smurf en je komt hier niet levend vandaan.’ Dat was wat ik er tenminste uithaalde. Maar ik dwaal af, verdorie. Kikkerdril en Kroos.

Na weer een verloren uitwedstrijd in Rijswijk, we vlogen er inderdaad weer even hard uit als dat we erin gekomen waren, reden we door de binnenstad van Rijswijk op zoek naar de snelweg. Mijn buik deed raar en ik moest een scheetje laten maar durfde dat niet goed. Ik deed het toch en meteen voelde ik de warme en dunne darmdrek mijn onderbroek in vloeien. Beschaamd en uit het niets vroeg ik nogal met klem aan Thieu of hij snel wilde stoppen omdat ik heel erg nodig moest plassen. Thieu stopte aan de rand van een lommerrijk bosgebied, de mannen in de auto hadden nog niks geroken. Ik sprintte de auto uit, het donker en de bosjes in. Vanaf de schuin aflopende stoep sprong ik op iets waarvan ik dacht dat het gras was. Het plan was om veilig uit het zicht achter een dikke boom mijn billen af te vegen met de vuile onderbroek, om diezelfde onderbroek daar achter te laten maar dat liep iets anders. Het aaneengesloten groen waarvan ik dacht dat het gras was, was geen gras. Ik verdween kopje onder terwijl ik landde in wat kikkerdril en kroos bleek te zijn. Ik kwam snel weer boven maar wist de eerste seconden niet wat er gebeurde en schreeuwde in paniek om hulp. Mijn vader, Thieu en Jan kwamen verschrikt toegesneld. Toen zij arriveerden stond ik inmiddels al doorweekt en bedremmeld op de kant, van top tot teen onder de groene kroos en kikkerdril.

Ik geloof dat het minstens een kwartier duurde voordat Thieu weer in staat was om te rijden, zo hard en zo lang moest hij lachen. De tranen rolden over zijn wangen. Bij Jan was het al niet veel anders. Onderwijl droogde ik me af en kleedde ik me in de auto om. Het enige wat mijn vader te missen had bij de aanblik van zijn groene zoon, was: “dat moet er godverdomme weer één van mij zijn,” en met een geërgerde blik verdween hij snel terug de auto in.

Geen lachebekje dus.

Theo Boon voor TTNieuws