COLUMN THEO BOON: DE DWERGMUIS IS VERWORDEN TOT CAPIBARA.
Ik denk aan Jun Mizutani. Het minderwaardigheidsgevoel ten op zichte van de Chinese spelers kon al niet veel groter zijn. Mizutani, één van de mooiste spelers en één van de beste rallymakers van het circuit, heeft de afgelopen 10 jaar nog nooit een vuist kunnen maken tegen welke top Chinees dan ook. Lucknow 2010 (Asian games) is hierop een uitzondering. In de finale van de landenteam wedstrijd verspeelde Mizutani daar een 10-7 en 11-10 voorsprong in de beslissende game tegen Xu Xin .
Gisteren stond hij in de kwartfinale van de Koeweit open tegen dezelfde Xu Xin, de nr. 2 van China en dus de wereld. Mizutani steekt in een bloedvorm en pakt de eerste game relatief eenvoudig. Xu pakt de tweede en met veel geluk en een onwaarschijnlijke dosis bluf en kalmte de derde maar je voelt; hier is iets te halen voor de Japanner.
Ook de vierde gaat naar de Chinees maar game vijf en zes gaan met groots spel naar Mizutani. Hij begint ook als een speer aan de beslissende 7de game en neemt een 5-0 en 8-3 voorsprong, het wordt zelfs 10-4 en iedere tafeltennisser weet, dit kan eigenlijk niet meer mis. Je voelt m al; het kan wel mis. Wat er dan gebeurt in het koppie is iets wat ook iedere tafeltennisser kent en vreest. Op 10-5 en 10-6 denk je nog, ok, niets aan de hand, rustig blijven, focussen, uitmaken. Op 10-7 knaagt de eerste twijfel zich een baan in je hersenpan, deze probeer je uit alle macht te onderdrukken maar het kleine knaaggevaar laat zich niet meer weg rationaliseren. Je arm wordt ‘dik’ en alle gevoel lijkt spoorloos verdwenen uit die eens zo gouden klauw.
Als je tegenstander dan ook nog eens de verpersoonlijking van dat knaagdier lijkt te worden, dan weet je; dit gaat niet goed. 10-7 wordt 10-9, je maakt foute keuzes en je wil stoppen! Je maakt opzettelijk je veter los want je mag je handdoek niet pakken en je time out is al verbruikt. Alles, alles ben je bereid te doen om hem uit zijn flow te halen. De dwergmuis is verworden tot capibara. Hij serveert, je probeert de bal kort te leggen maar die springt van je batje af en hij spint m hard door je midden. 10-10 en je kunt alleen maar denken: hoe heb ik dit kunnen….
De laatste 2 punten vinden in een verdoofde waas plaats, het ‘knokken voor ieder punt’ gebeurt tegen beter weten in. Je feliciteert hem nog en bedankt de scheidsrechters, puur voor de vorm. Je loopt naar de kant en maakt oogcontact met je coach, ook dat helpt niet. Je schaamt je maar bent vooral boos. Je gaat languit op de grond liggen met je handen voor je ogen en je wil verdwijnen, het minderwaardigheidsgevoel is groter dan ooit.
Wat een speler die Mizutani!!
